Нашиот Господ и Спасител Исус Христос ни го предаде совршеното учење за спасението. Тој самиот беше првиот што го направи она што го проповедаше.Тој е оној што „исполнува и поучува“ (Мат. 5:19). Ни ја даде и параболата за добриот Самарјанин како пример за вистинска љубов.
Меѓутоа, најзначајниот милостив Самарјанин е Самиот Христос, кој ја презеде врз себе нашата природа, измачувана од разбојници, демони,
страсти и човечка беда, а потоа ја воскресна и го даде животот преку Неговото распнување и воскресение.

Сите сега знаеме дека совршената христијанска љубов е универзална; тоа е љубов кон сите, дури и кон непријателите. Ова е нешто што сите го знаеме, но тешко го живееме. Дури и меѓу нашите најблиски, во нашите семејства, на нашите работни места, има луѓе кои повеќе или помалку нè сакаат. Понекогаш се случува да се чувствуваме лошо, иако другите не ни направиле ништо, или направиле, но многу малку. Доволно е да се чувствувате студено и да бидете непријателски расположени кон нив. Но, каде е тука христијанската љубов? Мораме навистина да се бориме за да се ослободиме од таквите антипатични чувства што не лишуваат од Христовата љубов и не ни помагаат да бидеме Негови вистински ученици.
Светиот апостол Павле учи дека оваа совршена љубов кон Христос не може да се постигне само со наша сопствена сила, затоа што ние сме, во поголема или помала мера болни, духовно болни луѓе. Нашата волја е слаба, нашите умови се затемнети. Потребно ни е просветлување од Светиот Дух. Да се ​​потсетиме дека затоа во посланието до Галатјаните Свети апостол Павле ја вбројува љубовта меѓу најголемите доблести: „А плодот на Духот е љубовта, радоста, мирот, долготрпеливоста, благоста, добрината, верата, кротоста, воздржаноста“ ( Гал. 5: 22-23).

Да се ​​обидеме и да се стремиме да ја стекнеме оваа љубов, но во исто време мора да ја бараме и благодатта на Светиот Дух: да нè просветли, да нè исчисти од страстите и недостатокот на љубов и да ни го даде дарот на љубовта. Потоа, кога Светиот Дух ќе одговори на нашето барање, на нашата молитва, на нашата желба и на нашите напори, тогаш ќе го добиеме дарот на љубовта. Тогаш ќе бидеме добри ученици на Учителот на љубовта, нашиот Господ Исус Христос.

Ќе ви раскажам една историја што ја паметам, а потоа ќе го завршам мојот разговор. Се работи за едно мало православно момче кое живеело во Александрија, Египет. Кога се играло со другите деца, муслимани по вера, се случувало некој да го удри, но тој не им возвраќал со истото. Децата, неговите пријатели, еднаш го прашале: „Ако некој нè удри, ние ќе му возвратиме. Но, ние забележавме дека кога тебе те удираат, ти не им возвраќаш“. И ова благословено и просветлено дете одговорило: „Јас сум ученик Христов. Христос нè учи да не возвраќаме на шамарот со шамар.“
Едно од другите деца го слушна ова и се трогна. Кога порасна, го позна Христа и стана христијанин. Еве какви треба да бидат Христовите ученици. Мора да ги имитираме во сè, но особено во љубовта. Секогаш негувајте го овој дух на вистинска љубов за сите луѓе, особено за оние кон кои имаме апатија и кон кои имаме лоши чувства. Не треба да бараме повеќе непријатели за да ги сакаме, бидејќи доволно често не можеме ниту да ги сакаме луѓето со кои живееме, кои се во нашиот дом, нашите роднини, а понекогаш и луѓето во нашата заедница. Затоа, отци и браќа, сите да почнеме да вложуваме искрен напор да го прифатиме секој човек, кој и да е, како наш брат или наша сестра и да го сакаме како што треба да го сакаме самиот Христос. Нека нè благослови благодатта на Светиот Дух за ова прашање, што е едно од најважните во нашиот христијански живот. Без љубов не можеме да бидеме вистински Христови ученици.

Автор: архим. Георги Капсанис