Таткото имаше околу четириесет години, Славе десетина, а ежето беше уште помало.
Славе донесе еже во својата шапка, дотрча до креветот каде што татко му седеше со отворен весник и задишан од среќа извика:
– Гледај, татко!
Татко му го остави весникот настрана и го погледна ежето, тоа беше со прчесто носе и симпатично. Таткото ја охрабруваше љубовта на синот кон животните, а и самиот тој многу ги сакаше.
– Убаво еже! – рече таткото. – Симпатично! Од каде го зеде?
– Ми го даде едно момче кај игралиштето, – кажа Славе.
– Значи ти го подари. – појасни татко му.
– Не, направивме размена, – кажа Славе. – Тој ми го даде ежето, а јас му дадов тикет.
– Каков тикет?
– За лотарија, – кажа Славе и го остави ежето на подот. – Татко, треба да му дадеме млеко.
– Почекај малку со млекото! – строго кажа таткото. – Откаде имаш ти тикет за лотарија?
– Го купив, – одговори Славе.
– Од кого?
– Од еден чичко на улицата… Тој продаваше многу такви тикети, го купив за 30 денари… Оф, татко, ежето се пикна под креветот…
– Почекај малку со тој твој еж! – нервозно рече таткото и го натера Слеве да седне до него. – Како така си го дал тикетот на момчето, што ако е добитен?
– Добитен е, – кажа Славе, без да го тргне погледот од ежето.
– Како така добитен? – тивко праша таткото и носот му се нароси со капки пот. – И што беше добивката?
– Фрижидер! – кажа Славе со насмевка.
– Како така?! – таткото почна страотно да трепери. – Фрижидер?!… Шо зборуваш ти? Како знаеш?!
– Како – ами така. Проверив во весниците… Таму се совпаднаа првите три цифри… потоа и останатите… и серијата е иста! Јас веќе можам сам да проверувам, татко! Нели сум веќе голем!
– Голем?! – таткото така просаска што ежето, кое беше доползило на креветот, се свитка во клопче. – Голем?!… Разменуваш фрижидер за еден еж???
– Но, јас си помислив, – рече уплашено Славе, – помислив дека ние веќе имаме фрижидер, а немаме еже…
– Замолчи! – рикна таткото и рипна од креветот. – Кој е тој?! Кое е тоа момче?! Каде е?!
– Тој живее во соседната зграда, – кажа Славе и се расплака. – Се вика Симе…
– Ајде! – одново се развика таткото и го фати ежето со голи раце. – Брзо, дојди!!!
– Не доаѓам, – кажа Славе плачејќи. – Не сакам фрижидер, си го сакам ежето!
– Дојди, безделнику, – се развика таткото. – Само да си го вратам тикетот ќе ти купам сто ежеиња…
– Не… – се расплака Славе. – Нема да ми купиш… Симе и онака не сакаше да се размениме, одвај го убедив…
– Очигледно е многу умен! – саркастично рече таткото. – Ајде, брзо!…
Симе беше дете на околу осум години. Тој стоеше на средината на игралиштето и уплашено гледаше во страшниот татко кој во едната рака го носеше Славе, а во дргата ежот.
– Каде е? – праша таткото нафрлајќи му се на Симе. – Каде е тикетот? Престапнику еден, земи си го ова бодликаво чудо и врати ми го тикетот!
– Тикетот не кај мене! – одговори Симе и затрепери од страв.
– А, каде е?! – извика таткото. – Што направи со него, измамнику? Го продаде ли?
– Од него направив гулаб, – шепна Симе и заплака.
– Не плачи! – рече таткото, обидувајќи се да го смири. – Не плачи, момче… Значи си направил гулаб од него. А каде е сега тоа гулапче?…Каде е?…
– Се заглави на прозорецот… – кажа Симе.
– На кој прозорец?
– Ене, таму на вториот кат.
Таткото брзо го соблече палтото и започна да се искачува по олукот.
Децата со воодушевување го набљудуваа.
На двапати тој за малку ќе паднеше, но после сè сепак успеа да стигне до прозорецот и да го земе малиот жолт гулаб од хартија, кој беше малку накиснат.
Кога се симна, тешко дишејќи, таткото го отвори тикетот и виде дека тоа е тикет од пред две години.
– Ти кога го купи ова? – го праша Славе таткото.
– Уште кога бев второ одделение, – рече Славе.
– А кога го провери?
– Вчера.
– Тоа не е истата серија… – уморно рече таткото.
– Како така, па нели сите цифри се совпаѓаат?…
Таткото тивко се оддалечи и седна на клупата.
Срцето како лудо му биеше во градите, пред очите му се јавуваа портокалови кругови… Тој нажно ја наведна главата.
– Татко, – тивко му се обрати Славе, приближувајќи му се. – Не се тревожи! Симе рече дека сепак може да си го задржам тикетот…
– Благодарам! – кажа таткото. – Ти благодарам Симе!
Тој се исправи и си тргна накај дома. Одеднаж му стана многу мачно. Тој почувствува дека никогаш повеќе нема да се врати она среќно време кога толку лесно можеше даде фрижидер во замена на еж.