Солзата што го дави окото,
еден ден ќе исцрта насмевка
врз пропаднатото лице
и се удави во исушените бразди
растргнати низ душата
и дамарите на човечкото битисување.
И грлото не ја сака веќе,
а окото молитвува да капне,
да не му ја удави зеницата
и украде последната светилка
што едвај заблескува во изгубената далечина.
Горчлив неспокој налева врз коравоста на усните,
та да треперат, а да не изустат.
Ќе пресушат – еден ден,
кога залезот ќе го проголта изгревот,
ноќта – утрото,
огнот – сувите гранки,
човекот – вечноста,
за да му остане насмевката.
