Заробени ветришта
Оглушувачки свиреж
иташе кон врвот
за да ја распука планината,
да го разнесе сонцето,
оништожи небото.
Столетни дрвја се поклонуваа,
оголени гранки превиваа,
матни потоци надојдоа
кога ветрот и дождот
здивот го измешаа.
Бледа, восочна светлина
исцртуваше патека
за да се изгуби
штом пламенот се потроши.
Непрооден е сега патот,
врвот – невидлив,
ветрот лут и нескротлив,
ама доволно слаб
да не застане на врвот,
да остане заробен зад планината,
зачепен меѓу жилите
на подгрбавените дрвја.