Човек не е целосно виновен за своите престапи. Грешките, гревовите и страстите не се само лични искуства на човекот. Секој човек во себе ги зел и искуствата на своите родители, а особено на мајка си, односно како мајката живеела за време на бременоста, дали била загрижена, што правела, дали нејзиниот нервен систем бил напнат, дали се радувала, дали тагувала, дали таа паѓала во меланхолија.

Па, нејзиниот нервен систем како целина влијае врз нервниот систем на фетусот. Затоа, кога детето ќе се роди и ќе порасне, тоа ги зема во себе искуствата на својата мајка, односно на друга личност. Во душата на човекот се создава состојба во која големо влијание имаат родителите, а таквата состојба човекот ја носи во текот на целиот живот. Таа остава траги кај него и многу работи што му се случуваат во животот се последици од оваа состојба. Неговото однесување е директно поврзано со состојбата на неговите родители. Расте, се обликува, се образува, но не се поправа. Тука лежи голем дел од вината за духовната состојба на човекот.

Сепак, постои една тајна. Постои начин да се ослободите од ова зло. Тој начин е целосна исповед со Божја помош. На пример, свештеникот може да ви каже:

– Колку би сакал да бидеме на мирно место, да немаме други активности и да ми раскажуваш за твојот живот од самиот почеток – од кога почна да сфаќаш; сите настани на кои се сеќаваш и како си реагирал на нив, не само непријатните туку и пријатните, не само гревовите туку и добрите. И успеси и неуспеси. Сè. Сè што го сочинува вашиот живот.

Оваа целосна исповед ја користев многу пати и видов како се случуваат чуда. Во моментот кога му ги кажувате овие работи на духовникот, доаѓа благодатта Божја и ве ослободува од сите непријатни искуства и од повредите и од душевните трауми и од чувството на вина, бидејќи во моментот кога зборувате, духовникот горливо се моли на Господа за твоето избавување.

Пред некое време ми дојде една госпоѓа која се исповеда на овој начин и имаше голема корист. Нејзината психичка состојба се подобри бидејќи нешто ја мачеше. Таа ми испрати пријателка и со неа излеговме на карпите на Калисија. Седнавме и таа почна да разговара со мене. Јас и велам:

– Кажи ми што чувствуваш. Ако те прашам нешто, одговори ми. Ако не те прашам, продолжи да зборуваш како што чувствуваш.

Го следев она што ми го зборуваше не само со внимание, туку во нејзиниот душевен свет „го видов“ влијанието на молитвата. Гледав во нејзината душа и „видов“ дека благодатта влегува во неа – додека ја гледав. Затоа што исповедникот има благодат, а свештеникот има благодат. Дали разбираш? Така, додека лицето се исповеда, свештеникот се моли за него. Заедно со ова доаѓа и благодатта и го ослободува од душевните трауми кои го мачат со години, без да знае која е нивната причина. О, јас силно верувам во тоа!

Можете да зборувате со исповедникот како што ги чувствувате работите, но ова не е толку важно како што е важно другото – свештеникот, молејќи се, да погледне во вашата душа, да види во каква состојба сте и да ви ја пренесе Божјата благодат. Се покажа тоа гледање се всушност духовни зраци кои ја олеснуваат и лекуваат душата. Немојте да мислите дека тие се природни, обични зраци. Овие работи се вистинити. Еве, што се случи со Христос? Ја фатил раката на крвоточивата жена и рекол: „… некој ме допре, зашто почувствував дека сила излезе од Мене“ (Лука 8:46). Ќе речете: „Да, но тоа беше Бог!“. Христос, се разбира, е Бог, но зарем апостолите не го направија истото?

Сите свештеници и исповедници ја имаат оваа благодат и кога се молат, ја пренесуваат на другиот, како спроводници. Сакаме, на пример, да вклучиме електричен шпорет и му ставаме кабел, но не функционира бидејќи не сме го приклучиле кабелот во штекерот. Меѓутоа, ако кабелот влезе во штекерот, струјата почнува да тече низ жицата. Тоа се духовни предмети на нашата вера. Можеби зборуваме за канал, проводник, но во реалноста тоа е „божествена психоанализа“.

Старец Порфириј