Светот има двојна природа. Терминот „corpus permixtum“ (измешано тело), ​​со кој латинските отци ја карактеризираа земната Црква, е применлив и за сѐ што е видливо, вклучително и за нашата човечка култура, бидејќи таа претставува разнобојна мешавина од доброто и злото, од бесмртноста и смртта. Имајќи го предвид овој измешан состав, сѐ што е во него не подлежи на овековување, ниту пак сѐ не е предмет на распаѓање.

Судот на огнот, кој го испитува делото на секого, е изразен токму во уништувањето на оваа мешавина, во одвојувањето на тленото од нетленото. Кога смртното изгорува, вечно живото останува. Од една страна, пеколот го напаѓа светот, но од друга, душата се ослободува од заробеништво – започнува будење и сосредоточеност на духовните сили.

Процесот на поделба, кој се одвива во светот со моќта на Логосот што суди, се изразува во самиот раст и наостреност на световните спротивности. Досега сѐ во нашата реалност беше украсено во еднообразна сива боја, и меѓу сета оваа еднообразност не беше можно да се забележи што му припаѓа на доброто, а што на злото. И луѓето и нивните дела беа, како што се вели во една поговорка, „за никаде“. Дури сега во нашите животи се појавуваат дефинирано темни и паралелно со нив – јарко светли тонови.

Од една страна е темнината што се згуснува над светот, а од друга – засилената верска потрага, во која веќе се чувствуваат почетоците на позитивното откровение. Од една страна е масовното дивјаштво, а од друга – духовните сили, исковани од духовниот подем што е резултат од страдањата. Едни се приближуваат до крајната граница на нивниот пад, кон целосно губење на човечкиот образ, додека други, во исто време, со невидена сила го слушаат повикот од нетленото.

Евгениј Н. Трубецкој