Нестекнувањето (т.е. доброволната сиромаштија) е отфрлање на овоземното, безгрижен живот, непопречуван пат, вера во заповедите Божји, отстранување на тагата. Монахот, кој живее во доброволна сиромаштија, е господар на светот, кој на Бога Му ја доверил сета грижа за себе, и со помош на верата сите ги направил свои слуги. Тој никому не кажува за своите потреби, а она што му доаѓа, го прима како да е од раката Господова. Подвижникот што живее во доброволна сиромаштија е син на бестрастието, кој сè што има го смета како да го нема. Напуштајќи го светот, тој сè смета за ѓубре. Ако, пак, за нешто му е жал, тој сè уште не станал љубител на сиромаштвото.

Човекот кој живее во доброволна сиромаштија има чиста молитва, а лакомиот човек се моли мислејќи на земните нешта.

На оние што живеат во послушание, туѓо им е среброљубието. Зашто, кога го предале и своето тело, што ли уште имаат за да го сметаат за свое? Преку тоа, таквите луѓе се само во едно оштетени: што сега лесно и спремно можат да преминуваат од место на место. Сум забележал дека сопственоста над извесни нешта може да го врзе монахот на едно место. Но сепак, дојдов до заклучок дека поблажени се монасите што скитаат заради Господа.

Кој го вкусил небесното, лесно го презира земното. А оној што не го вкусил небесното, се радува на стекнувањето на земните нешта.

Неразумно сиромашниот монах трпи двојна штета: се разделува од сегашните добра, а се лишува и од идните.

О монаси, да не бидеме во верата послаби од птиците: тие не се грижат за ништо и не собираат во амбари (Мат. 6, 26).

Голем е оној човек кој побожно се откажува од својот имот, а свет е човекот кој се откажува од сопствената волја. Првиот ќе прими стократно, било во имот било во благодатни дарови, а вториот ќе наследи живот вечен.

Како што во морето секогаш има бранови, така и среброљубивиот не го напуштаат гневот и тагата.

Кој ги презрел природните добра, се избавил од спорови и расправања. А лакомиот човек, и за игла ќе се гони до смртта.

Непоколебливата вера им става крај на грижите; а сеќавањето на смртта доведува до одрекување и од сопственото тело.

Кај Јов немаше ни трага од среброљубие: заради тоа тој остана спокоен и кога се лиши од сè (Јов. 1, 22).

Среброљубието се нарекува, и е корен на сите зла (Тим. 6, 10). Тоа доведува до омраза, до кражби и завист, до раздвојување и непријателства, до судири и злопамтење, до суровост и до убиства.

Некои, со мал пламен успеваа да запалат голема шума. И со помош на малечка добродетел, многумина успеваа да ги избегнат сите овие досега споменати страсти. Таа добродетел се нарекува бестрасност, а неа ја раѓа опитното богопознание, и грижата за сè што ќе кажеме во своја одбрана во часот на заминувањето од овој свет.

Кој со внимание ја прочитал поуката за мајката на сите зла (стомакоугодието), знае дека како второ дете во нејзиното грдо и проклето потомство е наведен каменот на нечувствителноста. Но многуглавата змија на идолопоклонството (среброљубието), ме спречи на тој камен да му го дадам соодветното и редно место. Не знам како, но среброљубието мудрите отци го поставиле на третото место во низата на осумте страсти. Дури сега, откако го завршивме ова соодветно излагање за среброљубието, имаме намера да говориме за нечувствителноста, страст што е по ред трета, а по потекло – втора. После тоа ќе зборуваме и за сонот и бдеењето. И не само тоа, туку ќе кажеме и неколку зборови и за детската и малодушна плашливост. Сето тоа се болести на почетниците.

Уште еден степен: тој што ја добил оваа битка, патува со духот кон небото, ослободен од сè што е видливо и природно.

Свети Јован Лествичник