“Ги оставив садовите
Небрежно
Како да не се мои
Полагајќи надеж во
Машината.
Ги оставив гревовите
Непромислено
И се натрупаа
Под превезот на побожноста
Сега стојам на мијалникот
И се враќам во срцето
Обраснато со лишаи
И со многу трње.
Радоста е
Соткаена во нишките
На маката. Женската мака”
