Запишаното Откровение е историја – историја на светот како творба Божја. Светото Писмо започнува од создавањето на светот, а се завршува со пророштво за новата твар. Честопати, на чуден начин, Светото Писмо се оддалечува од историјата, поточно, историјата не влегува во најинтимното негово ткаење. И тогаш, Библијата станува книга на приказни или символи, кои се вечни и свети. Тогаш е потребно да се дешифрира и толкува, онака како што и символите се толкуваат според правилата на алегориската метода. Тогаш изгледа споредно и неважно дали нешто се случило, и дали било и постоело она за што Библијата ни говори.
Слично на ова, како што во извесна смисла не е важно дали во историската стварност постоел милостивиот Самарјанец, или самата приказна ја раскажал Христос на учениците, сепак, сликата на Самарјанецот останува поучна и жива. Така ја разбирале и толкувале Библијата старите алегористи, почнувајќи од Филон. Така ја примале Библијата мистиците во средниот век и во епохата на реформацијата, а така било и подоцна. Кон ваквото толкување често приоѓаат и современите богослови. Тие, честопати гледаат на Библијата како на некоја книга со вонвременски и спекулативни правила, како на свод од божествени одредби и заповеди, како на зборник на текстови или како „богословски места“, со кои може да се оперира без никаков осврт кон историските околности. Тогаш Библијата станува самодоволна книга. Книга, која во извесна смисла, не е за никого специјално напишана. И затоа, таа се претвора во книга на седумте печати.
Постои извесна вистина во ваквото сфаќање. Но, ова не е целокупната вистина. А невистинитоста на ваквото вон историско примање на Библијата, е во нејзиното оддалечување од човекот. Се разбира, Словото Божјо е вечна вистина, и во Откровението Бог говори за сите времиња. А допуштањето на разни толкувања на Светото Писмо, признавањето во него на некоја таинствена и оддалечена од времето и историјата смисла, ја загрозува реалноста на Откровението како историска даденост и историски факт. Според ваквиот пристап, Бог им говорел на луѓето на таков начин, што оние на кои всушност им се обраќал не го разбирале, или поточно, го разбирале поинаку отколку што Бог мислел. Бог на човекот му задавал загатки. Ваквото толкување создава од историјата митологија. Митот е слика и символ. Митот е приказна. Но Библијата не е мит. Откровението не е само систем од божествени зборови и примери, туку е и систем од Божји дела. И според тоа, историјата на спасението, историјата на Заветот на Бога со човекот, сиот преплет и ткаење во Светото Писмо – е пред сè историско. Зборовите Божји се секогаш со буквална смисла, и сето ова е од големо значење. Бог како да гледа во оној на кому му говори, и заради тоа говори на начин да биде слушнат и разбран, бидејќи Он секогаш говори за конкретниот жив човек.
Во Светото Писмо има символика и символизам, но Светото Писмо не е символ. Библискиот символизам е почесто пророчки символизам, отколку преносен и митски. Во Светото Писмо има приказни, но Светото Писмо во целина не е приказна. Пред сè е строго неопходно да се одвојува символиката од типологијата. „Типосот“ не е само „Слика“, туку е повеќе „праслика“. Символизмот се оддалечува од историјата. А типологијата е секогаш исторична. Таа е еден од облиците на пророштвото, тогаш кога пророкуваат самите случувања. Можеме да кажеме дека и пророштвото е символ, знак кој укажува на нешто, но не на нешто во конкретното време. Пророштвото е секогаш историски символ кој обраќа внимание нанапред, на случувањата кои доаѓаат. Заради тоа и постои таква напнатост на времето во Светото Писмо. Стариот Завет е време на месијанското очекување, во него се состои основната тема на Стариот Завет. И Новиот Завет е пред сè историја – евангелска историја на Воплотеното Слово. Тој е почеток на историјата на Црквата, која повторно е упатена на очекување на апокалиптичното исполнување. „Исполнувањето“, воопшто земено, е основната категорија на Откровението.
Отец Георгиј Флоровски
