Некогаш и во тебе, ревносниот христијанин кој се кае за своите гревови, по извесно време пламенот згаснува, се лади жарот што ти го претвори срцето во жртва паленица, вулканот што избувна во тебе заспива. Твојата вера вриеше, а сега се лади, а вие почнувате да се колебате.

Се променив, не сум истиот како што бев. Сега ја немам таа желба, не сакам да водам духовен живот. Затоа и доцнам во црква, не доаѓам рано, не чувствувам многу од она што го доживеав претходно.

Тоа е многу голема тајна, која им се случува на сите луѓе. Мора да бидете искрени, приземни, реални и да знаете дека ова им се случува на сите христијани кои се борат. Сите поминаа и ќе поминуваат по тој пат.

Кога ќе се сретнете со Христос, доживувате чудо и занес. Меѓутоа, малку подоцна Христос те остава. Во која смисла те остава? Воспитно, односно Тој сака да се потрудите и со сопствен труд и борба да го стекнете ова чудо, кое го доживеавте.

Оние кои се трудат, тоа го доживуваат и го знаат. Ова е суштината на духовниот живот и тоа треба да се разбере бидејќи е многу важно. Кога велам „суштина“ мислам на една главна точка, што човек мора добро да ја разбере, инаку постои ризик да се напушти сè. Всушност, ова е добар и важен момент во твоето духовно патување и не чувствувате дека сè оди добро. Мислите дека нешто не е во ред со вас, бидејќи ве обзема слабост, досада, мрзеливост, ситост, замор во молитвата.

Дали сакате да бидете блиску до Бога? Тоа ќе го покажете со сопствената борба. Не без тешкотии. Во тој тежок час кога чувствуваш дека сите те напуштиле – и што е најтрагично, дури и Бог (да, има моменти кога чувствуваш дека Бог те напуштил и тебе), – во часот кога чувствуваш дека те совладале искушенијата и те обзема бран на отпор, конфронтација и духовна летаргија – во тоа време Господ е најблиску до вас. Кога мислите дека Бог е отсутен, Тој е многу силно присутен во вашето срце.

Ова е голема работа, и ако го разберете ова, ќе престанете да го обвинувате Бога. Така се раѓаат светците. Меѓу искушенијата. Така растат душите. Во духовниот живот човек мора да има големо трпение.

Сите Божји луѓе поминале низ ова. Инсистирајте, не очајувајте, не се откажувајте.

Некои мислат дека затоа што отишле во црква на Велики петок и плачеле, тоа значи дека тоа е Божји допир со душата. Тие грешат. Тоа не е допир со Бога. Ова е сентименталност. Ако навистина беше допирот на Бога, тогаш тие требаше да си го променат животот.

Да, има моменти кога некој се двоуми. А светите апостоли се колебаа. Светителите на нашата Црква наидоа на тешкотии, други ја загубија верата и ја вратија. Во други, душата се загреваше, ладеше и повторно се загреваше. Патот на секого е загатка.

На крајот на краиштата, не грешиш со задоволство, не грешиш намерно, туку се бориш. Се боревте, паднавте, ја видовте својата слабост, затоа обидете се повторно! Само Христос е совршен.

Да бевте подготвени за рајот, Тој ќе ве земеше. Да се биде жив – и покрај сите искушенија – значи дека Бог има некаков мудар план.

Молете се да ви се отвори срцето, умот, да ги видите овие тајни, да разберете зошто поминувате низ сето ова. И на крајот ќе ја разберете големата љубов Божја. Таквите души влегуваат во рајот – оние кои се труделе, кои станале добри во рацете Божји.

Архимандрит Андреј Конанос