Прашањето за животот и за смртта отсекогаш го интересирало и окупирало човекот. Со ова прашање се занимавале филозофите, како од класичниот период така и од други епохи. Познатиот филозоф Хајдегер во неговата книга „Вовед во метафизиката“, занимавајќи се со метафизиката на древните филозофи, пишува дека основното прашање на целата метафизика е зошто постојат битијата, а не ништото. Исто така, филозофите го проучувале и проблемот на смртта. Но и во поновите времиња, особено филозофите егзистенцијалисти се занимавале се проблемот на животот и на смртта. Навистина е тешко да се одговори на ова прашање задоволително, бидејќи се потпираме врз минливата човечка мисла.

Богооткриената Теологија на Православната Црква има дадено јасни одговори дека животот е Божји дар на човекот, дека е резултат на Божјата животворна енергија, а смртта е паразит, односно неприродна состојба која е последица на падот на Адам и на Ева. Бог не го создаде човекот за да умре, туку смртта навлезе во човекот и во целото создание поради гревот на првосоздадените. Христос со Своето вочовечување го прими тварното, смртното и гнилежното од човечката природа и ја победи смртта во Своето тело. Така, со силата на Воскреснатиот Христос, човекот може да го доживее надминувањето на смртта, уште при процесот на природната смрт.

Покрај тоа, обидувајќи се човекот да одговори на прашањето за животот и за смртта, односно како почнува животот и како завршува, почнува да се наоѓа во тешкотија. Еден од одговорите може да биде дека животот се докажува со тоа дека се поврзува, односно дека еден жив организам дејствува и има однос. Тоа што има живот има и дејство и, секако, создава однос. Напротив, смртта нема дејство ниту пак има однос. Кога во еден болен човек не чука срцето, нема притисок, не функционираат сите органи на неговото тело и како последица на тоа нема однос, тогаш велиме дека нема живот, односно дека е мртов. Прашањата за животот и за смртта нераскинливо се поврзани со егзистенцијалните проблеми на човекот.

Човекот, од моментот кога стекнува свест за себеси, ги поставува пред себе прашањата: што е животот, што е смртта, која е смислата на животот и на смртта, зошто да умира човекот, што има пред животот, што има по смртта? Ако, пак, се сетиме дека стравот од смртта ги развива себељубието и себичноста и ги негува страстите на среброљубието, на славољубието и на сластољубието, тогаш може да сфатиме дека смртта, која ја имаме во нас од часот на нашето зачнување па до крајот на нашиот биолошки живот, создава премногу проблеми во сите возрасти, и во детската возраст, и во младешката, и кај средовечните и кај старите. Според тоа, проблемот на еутаназијата не треба да се согледува само од надворешната страна, површински, туку треба да се навлезе и во длабочината. Значи, не треба да се зборува за начинот на смртта, туку за начинот на животот, бидејќи живот што нема смисла завршува во смрт без смисла.

Митрополит Јеротеј Влахос